zwierzęta

Kangur olbrzymi – duży torbacz z rodziny kangurowatych, endemit kontynentu australijskiego, jeden z najbardziej popularnych kangurów, często mylony z kangurem szarym, łapanym dla skór i mięsa już przez Aborygenów. Przez Europejczyków widziany po raz pierwszy w 1770 r. Obok kangura rudego i szarego należy do największych współcześnie żyjących torbaczy.

Zasięg występowania kangura olbrzymiego jest ograniczony do kontynentu australijskiego i wysp wchodzących w skład stanu Tasmania. Na kontynencie można go spotkać wzdłuż wschodnich wybrzeży – Queensland, oprócz zachodniej części Półwyspu Jork, Nowa Południowa Walia, Wiktoria i nielicznie na obszarach Australii Południowej. Typowe siedlisko kangura olbrzymiego to otwarte tereny lesiste i trawiaste, ze stosunkowo dużymi opadami deszczów, ale coraz częściej spotykany jest na terenach półpustynnych , gdzie został zepchnięty na skutek rozwoju gospodarki człowieka.

Z typową dla kangurowatych sylwetką – mała głowa, duże uszy, krótkie przednie i długie tylne kończyny – całkowicie wyprostowany osiąga ponad 2 m, przy wadze ponad 60 kg, maksymalnie do 90 kg. Przeciętna długość ciała wynosi 1,5-1,8 m^[2], ogona 95-120 cm. Samica jest zwykle mniejsza – 40 kg masy ciała i 85-120 cm długości, ogon 75 cm^[4]

Ciało pokrywa gładka, miękka i gęsta sierść koloru szarobrunatnego, część brzuszna, nogi i spodnia część ogona są jaśniejsze, na części twarzowej mogą miejscami występować siwe włosy. Kangury olbrzymie z terenów położonych bliżej wybrzeży mają jaśniejsze futro niż w głębi lądu, natomiast na południu kontynentu i w Tasmanii mają futro dłuższe.

Dyformizn płciowy jest wyraźnie widoczny w różnicy wielkości. Przeciętna masa ciała samców jest 2-3 razy większa niż samic.

Bardzo mocny ogon pomaga w balansowaniu ciałem w szybkim biegu i stanowi podporę, kiedy kangur stoi. Tylne kończyny są silnie umięśnione, przystosowane do skakania, zakończone szerokimi stopami dorastającymi do 56 cm długości. Nogi zbudowane są w taki sposób, że poruszając się szybciej kangur zużywa mniej energii, potrafi wykonywać skoki do 9 m, a na krótkich odcinkach może osiągać prędkość do 48 km/h.

Przednie kończyny są krótkie, ruchliwe, zakończone pięciopalczastą dłonią. Służą do zbierania pokarmu i podawania go do pyska oraz do drapania się. Chód kangura olbrzymiego robi wrażenie niezgrabnego, ciężkiego i utykającego.